شیوع عیوب انکساری اصلاح‌نشده و میزان پوشش عینک در جمعیت شهر تهران در سال 1381

چکیده هدف: تعیین میزان نیاز برآورده‌شده و برآورده‌نشده به عینک، میزان پوشش عینک و عوامل موثر بر آن در جمعیت شهر تهران در سال 1381. روش: با روش نمونه­گیری تصادفی خوشه­ای، در مجموع 6497 نفر از مردم شهر تهران انتخاب شدند و جهت انجام مصاحبه و معاینات چشم­پزشکی، به یک کلینیک در شهر تهران دعوت شدند. از میان افراد دعوت‌شده، 4565 نفر (مشارکت 3/70 درصد) در مطالعه شرکت کردند که نتایج رفرکشن 4354 نفر از شرکت‌کنندگان که پنج سال یا بالاتر داشتند؛ ارایه شده است. میزان نیاز برآورده‌نشده به عینک (نسبتی از افراد دارای حدت بینایی فعلی بدتر از 40/20 در چشم بهتر که در صورت استفاده از عینک مناسب، حدت بینایی آن‌ها قابل اصلاح ­بود)، میزان نیاز برآورده‌شده به عینک (نسبتی از افراد که دید اصلاح‌نشده آن‌ها در چشم بهتر زیر 40/20 بود ولی با عینک فعلی خودشان به 40/20 یا بهتر می‌رسید) و میزان پوشش عینک (نسبت نیاز برآورده‌شده تقسیم بر مجموع نیاز برآورده‌شده و برآورده‌نشده به عینک) همراه با حدود اطمینان 95 درصد (95%CI) ارایه شده‌اند. یافته‌ها: در مجموع 664 نفر نیاز به عینک داشتند که میزان استانداردشده سنی و جنسی نیاز به عینک در جمعیت مورد مطالعه، برابر با 1/14 درصد (4/15-8/12 درصد :95%CI) بود. در این میان، 416 نفر معادل 3/9 درصد (4/10-2/8 درصد :95%CI)، از عینک مناسب برای اصلاح عیب انکساری خود استفاده می­کردند (نیاز برآورده‌شده) و 230 نفر معادل 8/4 درصد (4/5-1/4 درصد :95%CI)، برای اصلاح عیب انکساری خود، از عینک و یا عینک مناسب استفاده نمی­کردند (نیاز برآورده‌نشده). میزان پوشش عینک برابر با 66 درصد (70-62 درصد :95%CI) بود. براساس رگرشن لوجستیک چندمتغیری، با افزایش سن، کاهش تحصیلات و در افراد مبتلا به نزدیک­بینی، میزان نیاز برآورده‌نشده افزایش می‌یافت. نتیجه­گیری: میزان نیاز به عینک در افراد بالای پنج سال شهر تهران قابل توجه است و بالغ بر یک‌سوم افراد نیازمند به عینک، از عینک یا عینک مناسب استفاده نمی‌کنند. هم‌چنین افراد مسن، دارای تحصیلات پایین و افراد نزدیک‌بین، در معرض خطر بیش‌تر عیوب انکساری اصلاح‌نشده قرار دارند که برنامه‌ریزی‌های مداخله­ای در سطح جامعه باید با اولویت دادن به این افراد طراحی شوند. · مجله چشم‌پزشکی بینا 1384؛ دوره 11: شماره 1: 30-23.